Mensen met kinderen in huis hoef je het niet meer te vertellen. Die zagen de effecten van dichtbij. Maar het onderzoek dat dr. Jef Vlegels uitvoerde bij 2.500 jongeren uit het vierde tot zesde leerjaar is daarom niet minder relevant. Het legt een vinger op de pijnlijke wonde van de vergeten groep in de hele aanpak van deze pandemie. De groep die als eerste hun vrije tijd opofferden, want de fysieke gezondheid van anderen nam prioriteit. De groep die geduldig wachtte tot hun activiteiten weer konden doorgaan. De groep die zo goed en zo kwaad mogelijk van thuis uit les volgde, losgekoppeld van alles wat hun ontwikkeling stimuleert op school, dat niet strikt deel is van het lesgeven.
De resultaten van het onderzoek moeten ons beroeren. Ze tonen niet alleen een impact op dit ogenblik, maar dwingen ons ook enkele vragen te stellen. Hoe zal deze periode in de ontwikkeling van die jongeren hen de rest van hun leven beïnvloeden? Hoe kunnen we de impact ongedaan maken van de maatregelen op hun leven? En misschien de belangrijkste: hoe gaan we voorkomen dat het verder achteruit gaat?
Want dat laatste is iets dat de basisgedachte moet zijn voor elke beslissing in de komende maanden en jaren. We zijn immers nog niet aan het einde van de pandemie. Na deze 4de golf komt er misschien een 5de en wie weet zelfs een 6de. Zullen we tijdens elk van deze golven eerst de jongerenactiviteiten afremmen?
Bij iedere golf hoorden we een oorverdovende “nee”, kinderen zouden niet het slachtoffer worden. De cijfers leren ons dat ze dat wel zijn. Hoewel ze beduidend minder kans hebben om zwaar ziek te worden, laat staan in het ziekenhuis te belanden, was het steeds in hun bezigheden dat eerst gesneden werd. Want terwijl dit weekend enkele honderden mensen in het Sportpaleis samen mogen komen om te genieten van hun jeugdsentiment, zijn er alweer beperkingen op de trainingen en activiteiten voor kinderen.
Uiteraard is de fysieke gezondheid van belang. Maar laten we elkaar niet wijsmaken dat de gevolgen van de maatregelen, die blijken uit het onderzoek van dr. Vlegels, plots verdwijnen wanneer we onze maatregelen opheffen. Deze gevolgen dragen jongeren voor de rest van hun leven met zich mee. Het onderzoek legt duidelijk enkele pijnpunten bloot voor deze beperkte categorie van jongeren. Natuurlijk zijn ze hierin niet alleen. Ook kinderen jonger dan 10 jaar ondervinden nu al nadelen. En jongeren ouder dan 12 zijn ook steevast de dupe geweest van elke nieuwe reeks maatregelen.
We zijn morgen niet verlost van deze ziekte. En we zitten allicht nog een tijd met maatregelen. Dit “winterpakket” is niet de laatste set maatregelen. Dus het is nog steeds niet te laat om ook die aanpak te verduurzamen. Ik zei het al en blijf het herhalen: waar we bij het begin van de pandemie vooral de ouderen moesten beschermen tegen het virus, is het stilaan zo dat we nu onze jongeren moeten beschermen tegen de maatregelen.
En niet alleen dat, de schade die onze jongeren opliepen zal niet vanzelf verdwijnen. Pas nadenken over hoe we dat bijsturen eens we de pandemie achter ons hebben, is kostbare tijd verloren laten gaan.
Er zijn extra middelen vrijgemaakt voor mentaal welzijn en organisaties die aanspreekpunt zijn voor jongeren. Maar het is tijd om het breder uit te rollen, proactiever aan te pakken. Want het zijn niet enkelen die lijden onder de situatie, het is stilaan “het nieuwe normaal”.
