Het zijn stappen in de goede richting, al hoor je mensen vaak zeggen dat het allemaal niet nodig is, dat we “al die lgbtqia+ rechten toch al verworven hebben”. De afgelopen week maakte pijnlijk duidelijk hoezeer dat niet het geval is.
Want op haast hetzelfde moment dat wij in Vlaanderen stappen zetten om de strijd harder te voeren tegen geweld en discriminatie jegens mensen uit de lgbtqia+ gemeenschap, loopt het mis op nog geen dag rijden hiervandaan.
In Hongarije werd immers een anti-homowet goedgekeurd. Eentje die bepaalt dat er overdag geen homo’s of koppels van hetzelfde geslacht op televisie te zien mogen zijn, dat er geen “promotie gemaakt mag worden voor holebi’s en transgenders in ruimtes waar minderjarigen aanwezig zijn en die homoseksualiteit, seksuele misdrijven en pedofilie in één adem uitspreekt”.
Het was een wet die er voordien niet was in Hongarije, een schending van de mensenrechten die in de maak was en groeide omdat we gerust sliepen met onze “verworven” rechten in het achterhoofd.
Maar niets is verworven. Niets staat vast. De radicalisering van de samenleving is een feit, meningen zijn scherper, tegenstellingen worden vaker opgezocht dan gemeenschappelijke grond. En dat betekent zeker niet altijd een vooruitgang.
In het geval van Hongarije betekent het dat er nu kinderen zullen opgroeien die voelen dat ze anders zijn, dat ze niet binnen het hokje passen waar de Hongaarse regering iedereen in probeert te stoppen, maar die de grootste moeite van de wereld zullen hebben om uit te dokteren waar ze dan wel thuis horen.
Wetten als deze escaleren ook vaak. Het geeft mensen het idee dat ze hun geweld en discriminatie kunnen rechtvaardigen.
We zagen het o.a. al in Rusland en Polen met hun LGBTQIA+ vrije zones. En ook in Oekraïne liep het al even zo. In 2018 werd ik er daar zelf nog mee geconfronteerd toen we met enkele vrienden op citytrip waren in Kiev. Ik draag wel eens mijn gedachten op mijn kleding of pins en ik ben de luxe gewend daar niet bij stil te hoeven staan. Zo had ik een trui waarop stond “If Harry Potter taught us anything, it’s that nobody deserves to live in a closet”. De regenboog op de achtergrond maakte dat de boodschap niet mis te verstaan was.
Maar in Kiev is dergelijke boodschap niet zonder risico. Hand in hand op straat lopen met iemand van hetzelfde geslacht is daar al reden genoeg voor sommigen om je op klaarlichte dag in elkaar te slaan. Het was meer dan een buurt waar je niet kon komen. Het was een persoonlijkheid die je niet mocht tonen vanaf je jouw huis verliet.
En dit soort “promotie” van homoseksualiteit, wel die is nu ook verboden in Hongarije. Strafbaar is het zelfs, niet eens verscholen. En dat niet ergens in een land ver weg, maar opnieuw hier in onze eigen EU. In het “vrije Westen”.
Het is beangstigend en haast verlammend. Maar net dat mogen we niet laten gebeuren. Dat wij op de barricades staan voor onze rechten is duidelijk nog steeds nodig. Want niets is ooit écht verworven. En wat vandaag de nieuwe regel is in een uithoek van de EU, kan morgen zomaar hier als nieuw normaal opgeworpen worden.
Dus maak je boos en profiteer van de luxe die wij hebben om die boosheid uit te spreken. Want voor je het weet, zijn we die luxe kwijt.
