(c) Emy Elleboog
Men kan argumenteren dat tot voor kort alles afgestemd was op de man, en er dus eigenlijk niks meer voor hen gedaan moet worden. Of men kan zelfs argumenteren dat het mannen lang genoeg goed ging en dat nu de rollen eindelijk eens moeten worden omgedraaid. Maar kom je werkelijk tot gelijkheid door een ander achteruit te duwen of neer te halen? Neen. Die gelijkheid bereik je enkel wanneer je elkaar omhoog stuwt. Zoals die teamoefening die je militairen ziet doen in zowat elke middelmatige oorlogsfilm, waarbij ze elkaar over een muurtje helpen.
Harde feiten
Laat ons even naar de feiten kijken. Die zijn confronterend. Zo is het al lang geen geheim meer dat de levensverwachting van mannen (79,2 jaar) aanzienlijk lager ligt dan die van vrouwen (84 jaar). Of dat mannen uit alle leeftijdscategorieën vaker overlijden door zelfdoding. Ook het feit dat mannen vaker met fysiek geweld geconfronteerd worden in de openbare ruimte is geen nieuw gegeven.
Minder bekend maar minstens zo ingrijpend is het feit dat mannen vaker dan vrouwen slachtoffer zijn van seksuele chantage als de dader uit is op geld, 4,5% tegenover 2,3%. En dan hebben we het nog niet over het blijvende taboe op seksueel geweld bij jongens en mannen.
Dat zijn geen fraaie feiten.
Als we even inzoomen op het mentaal welzijn van mannen, dan stoten we op taboes, een gebrek aan data en moeite om erover te praten. Het zit zo ingebakken in onze samenleving, haast instinctief, dat vrouwen makkelijker delen met elkaar. Vrouwen zoeken steun in elkaars verhaal en belevenis, toetsen ervaringen af. ‘Hoe gaat het?’ is bij vrouwen het startschot voor een gesprek van 3 uur, terwijl mannen onder elkaar het al te vaak afhandelen met wat gebrom of een haast automatische ‘Cava wel’.
Protect your daughters? Educate your sons!
Dat samentroepen is natuurlijk deels voor de veiligheid, al van toen we nog holbewoners waren. En we doen dat nu nog steeds. Denk maar aan vrouwen die samen naar het toilet gaan. Uiteraard, in het uitgaansleven zeker is dat al te vaak een kwestie van veiligheid. Maar het is ook een kwestie van gezelligheid. Een groep geeft meestal een zeker comfort. Het levert kleine momentjes op om even te kijken hoe het echt met iemand gaat. Momentjes en checks die aangemoedigd en zelfs aangeleerd worden aan jonge meisjes. Dat doen we bij mannen veel minder. Met als gevolg dat dit ook helemaal niet ingeburgerd zit bij jongens en mannen.
Te vaak wordt gesteld dat de blanke man van middelbare leeftijd zich moet schamen om z’n privilege. Maar moeten we ons dan niet minstens even hard schamen om de blinde vlek die het welzijn van mannen is geworden? Er bestaat immers ook zoiets als de wet van de remmende vooruitgang.
Als mama van jongens weiger ik me neer te leggen bij de idee dat onze mannen de ‘vrouw van de 21ste eeuw’ moeten zijn. Dat zij neergehaald moeten worden opdat het voor vrouwen goed kan gaan, zoals voor sommigen feminisme geïnterpreteerd moet worden. Of dat het nu eens aan hen is om het met wat minder te doen zodat een ander meer kan hebben. Welvaart en welzijn zijn geen zero sum game, maar het resultaat van een som die meer is dan het geheel.
Dus laten we onze jongens opvoeden. Opvoeden dat ze mogen voelen, mogen praten. En vooral op het hart drukken dat er iemand luistert. En dat dit niet ten koste hoeft te zijn van een ander. Dat net doordat zij voelen en praten niet alleen zij, maar ook die meisjes er beter van worden.
Laat ons er nu werk van maken, zodat we volgend jaar eindelijk weten wat we vieren op internationale mannendag.
